Wat is genezing?
Genezing is blij maken
26 juli 2019 / Lilian Ferru

Na de hitte van de afgelopen dagen vallen er helende druppels uit de hemel. De aarde zucht in dankbaarheid. Het is alsof de natuur juicht. Soms maken we extreme dingen mee, en dan opeens rommelt en dondert het, en daalt manna op ons neer. Dan is er weer voedsel, geestelijke voeding, waardoor we met frisse blik de wereld inkijken. Zo is het ook Roy vergaan. Ik mag wel spreken van een wonder, en dit dankzij de liefdevolle betrokkenheid en donaties van mensen die hem helemaal niet kennen, maar toch met hem begaan zijn. Wat houd ik van jullie, wat ben ik dankbaar. Wat is Roy dankbaar. Maar eerst het verhaal, de update.
Zoals ik al had voorzien was Roy helemaal de klust kwijt. Alles waar hij voor had geploeterd viel in duigen. Zijn leven in Florida hield op. Er was geen baan, geen geld, en dat nadat hij tien jaar heeft afgezien. Als je niets hebt, moet alles goedkoop. Dus ook het ticket. In Manchester moet hij bijna een dag wachten voordat hij verder kan reizen naar Schiphol. Hij is verdrietig, ontredderd, weet niet wat hem hier te wachten staat. En dan verliest hij ook nog eens zijn portemonnee, met zijn verblijfsvergunning en zijn rijbewijs. Kapot moe valt het uit zijn broekzak, en hij heeft het niet in de gaten. Het is de eerste tegenslag in Nederland, waardoor hij nog meer in de wanhoop schiet.
Het plan is dat hij na aankomst bij mij langs komt. Ik mag cadeautjes uitdelen namens al die lieve mensen die mij helpen om te helpen. Waar zijn de woorden om te beschrijven hoe een wanhopige jongeman uitziet? Het eerste dat ik doe is Roy omhelzen en welkom heten. Het tweede is een biertje inschenken. Het derde is om hem tot rust te laten komen. En dan de verrassing: een tv.
Roy weet niet wat hem overkomt, hij slaat zijn armen om me heen. Ik kan de liefde voelen. De tv heb ik voor 180 euro bij de Media Markt gekocht. Maar ik ben nog niet klaar.
‘Wat vond je van de auto waar je van Schiphol mee naar hier bent gereden?’
Hij begrijpt de vraag niet. ‘It’s yours!, van het Angelfonds,’ zeg ik. Op dit moment heb ik gewacht.
‘No…!’, klinkt het verbaasd.
Ik zou willen dat iedereen zijn gezicht had kunnen zien.