RELATIES
13 mei 2018 / Elias
 |
| Verschmelzung - Pinter |
Kijken we naar de verbondenheid in de relaties van mensen om ons
heen, dan kunnen we ons soms terecht afvragen of ze wel vanuit het hart zijn
ontstaan.
In sommige culturen wordt naar de mening van de direct betroffenen
niet of nauwelijks gevraagd, maar worden huwelijken door de wederzijdse ouders
bedisseld. En toch komt het ook hier voor dat het hart nadien opent en er een
liefdevolle, diepe relatie ontstaat.
In onze cultuur komt dit probleem practisch niet voor maar speelt
sexualiteit of materiële overwegingen een grotere rol. Deze
verbintenissen zijn op langere termijn, als ze niet evolueren, meestal tot
mislukken gedoemd. Het leven leidt ons door een groot aantal ervaringen die de
ziel wil maken en daarom kunnen we alles als een leerproces beschouwen.
Vandaar dat ik niet snel over fouten praat maar eerder over noodzakelijke
ervaringen, die wel vanaf een zeker moment niet meer nodig zijn.
Daarom is het van het hoogste belang dat wij onze eigen waarheid
aanvaarden. Wat wil ik in feite in een relatie leven? Is dat, wat ik nu leef,
nog met mijn diepste gevoelens in overeenstemming?
Wij moeten daarom inzien dat het op een gegeven moment waardevol
kan zijn om een situatie te verlaten die in ons hart geen resonantie meer
teweeg brengt, een relatie waar het hart werd buitengesloten.
Natuurlijk is het niet zinvol als er een conflict opduikt om dan
maar meteen weg te hollen. Zie het conflict eerder als een ruimte waar al mijn
gevoelens en processen liggen opgeslagen en open de deur om met die inhoud aan
de slag te gaan. Het is heel belangrijk om ons met onze eigen pijn te
confronteren. Hoe voel ik mij als ik alleen ben, hoe voel ik mij als ik met de
ander ben. Wat doet het met me als de ander zus of zo handelt? Kijk nauwkeurig
naar al die gevoelens, doorvoel en dooradem ze en verwerk ze op deze manier.
Het leven brengt harten samen en laat harten ook weer los als de tijd daarvoor
gekomen is. Maar alleen door het verwerkingsproces kan de innerlijke waarheid
worden gevonden en er innerlijke stilte en vrede ontstaan. Vanuit die stilte en
vrede kan ook de juiste beslissing worden genomen.
Relaties waarbij het duidelijk is dat samenleven niet langer
mogelijk is kunnen beter worden verbroken. Dit is voor alle betrokkene
waardevol, ook voor de kinderen, mits het geen vechtscheiding wordt maar een
scheiding van wegen waarbij ieder werkelijk zijn huiswerk, zijn daarmee
verbonden innerlijke processen, goed afwerkt.
Dan kunnen ook de kinderen prima met die situaties omgaan. Lopen
we weg voor bepaalde gevoelens en processen die dan niet kunnen worden
afgesloten, dan lijden daar alle betrokkenen onder, niets is opgelost en de
oude pijn en verwondingen worden gewoon in de volgende relatie meegenomen.
In een samenleven dat werkelijk vanuit het hart wordt gesloten
nemen sexualiteit en het verstand niet meteen de eerste plaats in. Als de twee
hartchakra's ineenvloeien dan worden de andere niveau's vandaar uit gevormd,
ook op het sexuele vlak, dat dan op het hoogste niveau kan worden beleefd. Zijn
alle chakra's van twee mensen als het ware samengesmolten, dan is er sprake van
een waarlijke eenheid en het beleven van de sexualiteit heilig en brengt deze
twee mensen dan ook door deze lichamelijke fusie het kortst bij hun eigen
Goddelijkheid. Het hart heeft overigens altijd voorrang. Voelen wij ons vanuit
ons hart goed, dan kunnen we zonder meer alles ervaren, ook als dat niet
conform de maatschappelijke normen en waarden zou zijn.
De meeste relaties komen niet uit de
verbintenis van de harten voort, maar ontstaat juist uit die sterke sexuele
aantrekkingskracht. Er is natuurlijk niets mis mee als twee mensen zich ook op
dat niveau compleet uitleven. Maar als later het hart niet volgt, dan voert dit
op langere termijn naar conflicten en scheiding.
Het wordt tijd dat mensen leren om met het thema 'relaties' anders
om te gaan. Van belang daarbij is om het hart de leiding te geven en ook
verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen angsten, pijn, onmacht, onzekerheid
of woede. Dus nooit de ander als 'dader' beschouwen, nooit gaan vechten, want
het zijn onze eigenste emoties, die we waarschijnlijk al uit andere levens in
deze incarnatie hebben meegebracht. En ook niet eisen dat de ander aan onze
verwachtingen voldoet. Vaak is het in feite een situatie van: "als jij me
dit geeft, dan geef ik je dat." Dit is nog ver weg van onvoorwaardelijke
liefde, de norm in de samenleving van de toekomst, de samenleving in de vijfde
dimensie van bewustzijn.
Vandaar dat de meeste relaties ontstaan door het gebrek aan liefde
ondervonden in de kindertijd en vorige incarnaties en tracht men nu in de ander
de vervulling van de eigen behoeften te vinden. Dat functioneert maar een
tijdje en ook alleen dan, als de ander daarin gewillig meespeelt om aan die
behoeften te voldoen.
Echte verbintenissen gaan niet over behoeften maar enkel over het
hart en over Liefde. Veel mensen moeten dat nog leren.
Liefde is iets wat door de ziel wordt geschapen. Vaak, als er iets
gebeurt wat het verstand niet begrijpt dan weet de ziel toch precies wat ze
doet. Zo brengt ze twee mensen samen omdat er iets geheeld moet worden, meestal
oude lasten uit andere levens, of omdat deze twee zich goed met elkaar kunnen
verder ontwikkelen. Natuurlijk komen ook vaak twee mensen samen waarbij het
alleen om Liefde gaat en om een ontmoeting op het diepste zielenniveau.
Zo zijn er veel redenen waarom een relatie ontstaat, maar ook veel
motieven om er een te verlaten.
