De
legende van de duizend klokken
Geplaatst 21 juni 2017
De tempel was
gebouwd op een eiland en had wel duizend klokken.
Grote
klokken, kleinere klokken, klokjes gevormd door de meest bekwame handwerkmensen
in de wereld.
Wanneer een
wind waaide of een storm woedde, zouden al deze klokken weerklinken in een
harmonie, een symfonie, die het hart van de hoorder in extase zou brengen.
Maar door de
eeuwen heen zonk het eiland in de zee en met het, de tempel met de
tempelklokken.
Een oude
legende vertelt dat de klokken doorgingen met weerklinken, onophoudelijk en
zouden kunnen worden gehoord door iedereen die heel aandachtig luisterde.
Geïnspireerd
door deze overlevering, reisde een jonge man, duizenden mijlen, vastbesloten om
deze klokken te gaan horen.
Uiteindelijk
vond hij het dorp en hij werd naar een oude wijze man gebracht (de
sleutelbewaarder).
Deze oude man
luisterde naar het enthousiasme en het verlangen van de jongeman en bracht hem
naar de plek waar hij de klokken zou kunnen horen.
De jongeman
zat dagenlang aan de kust tegenover de plek van het verdwenen eiland en
luisterde met al zijn macht.
Maar al wat
hij kon horen was het geluid van de golven, van de zee.
Hij stelde
alles in het werk om het geluid van de golven, van de zee weg te duwen.
Maar zonder
baat; het geluid van de zee, leek de wereld te overstromen.
Hij bleef
voor weken bij zijn taak. Wanneer hij
ontmoedigd raakte, luisterde hij naar de woorden van de dorpsautoriteiten die
met animo spraken over de legende van de tempelklokken en over degenen die hen
hadden gehoord en bewezen dat de legende waar bleek te zijn.
En zijn hart
was weer in vuur en vlam als hij hun woorden hoorde……
enkel om weer
ontmoedigd te raken wanneer weken van verdere inspanning geen resultaten
opleverde.
Tenslotte
besloot hij de poging op te geven. Misschien was hij niet bestemd om de klokken
te horen. Misschien was de legende niet waar.
Hij voelde
dat hij alles had gegeven. Met een zwaar hart ging hij langzaam terug naar het
dorp en met tranen in zijn ogen ging hij afscheid nemen
van de
vriendelijke, oude, wijze man.
De oude man
sprak “Ik kan begrijpen dat je het opgeeft. Het is geen eenvoudige taak en niet
voor iedereen weggelegd. Maar ga alstublieft voor je weggaat nog één keer terug
naar de kust, naar de plek waar je zoveel tijd hebt doorgebracht en bedankt de
natuur dat ze voor je heeft gezorgd.”
En dus ging
de jongeman terug naar die plek aan de kust om afscheid te nemen, het was zijn
laatste dag.
Hij bedankte
de frisse waterstroom en de struiken en de bomen voor hun bessen en vruchten.
Hij bedankte de zee, de lucht, de wind.
En legde zich
neer op het warme zand en voor het eerst luisterde hij naar
het lied van
de zee. En hij bood geen weerstand aan dat geluid, die dag.
Binnen korte
tijd ging hij helemaal op in het geluid en raakte er zo in verloren dat hij
zich nauwelijks bewust was van zichzelf, zo diep was de stilte die het geluid
produceerde.
In de diepte
van die stilte, hoorde hij het!
Het getinkel
van een klein klokje, gevolgd door een andere, en een andere, en een andere …..
en alras ieder van de duizend tempelklokken weerklonken in harmonie en zijn
hart werd in vreugdevolle vervoering gebracht………..
In
de diepte van de stilte van binnen kwam het tot stand…….
Doe
het gewoon ……..
In
de stilte is het …….
Oorspronkelijke
bron: onbekend
Door Anja voor
Wakkeremensen
